Afgelopen zaterdag 44 jaar geworden, dat ik dat nog mocht meemaken. In mijn gedachten is het leven na 40 altijd een soort schemerzone geweest, onrealistisch, misschien wel ongewenst.
Maar die mijlpaal had ik al in 2003 gepasseerd.
De nieuwe pillen (Remeron) maken me minder depressief, maar ik ben weer véél te makkelijk uit mijn evenwicht te brengen, fobischer, het huis verlaten geeft zenuwen alsof ik een examen moet doen. Gelukkig loopt Frank nu wat vaker mee als ik de Chows uitlaat.
Maar terug naar mijn verjaardag, Franks vader was gelukkig weer een stuk beter. Bij het laatste bezoek ging het duidelijk niet goed met hem, maar zaterdag was het weer ouderwets gezellig. Wel serieus gepraat, maar geen onderhuidse spanning.
Mijn ouders daarentegen waren weer op dreef, een ogenschijnlijk onschuldig onderwerp liep weer vreselijk uit de hand. Ik zou me toch onderhand beter gewapend moeten hebben, maar helaas zelfs nu ben ik nog steeds te makkelijk te raken. Het blijft moeilijk, ons gezin.
2 opmerkingen:
Potjando, ik zal het ook nooit leren. Hartelijk gefeliciteerd Beus. Ja, bij die verjaardagen kan ik me nog wel iets herinneren, dat was altijd al een hele happening bij jullie thuis. 44 jaar? Ik kan er niks van zeggen, ben de 40 inmiddles ook gepasseerd, alhoewel ik moet zeggen dat ik na mijn 40ste plots toch wel heel lekker in mijn vel ging zitten (Dat vel wordt natuurlijk ook steeds minder strak, zit lekker los en floddert een beetje, vandaar waarschijnlijk). Ahwel, oud vel, alsnog een goede verjaardag toegewenst!
dank je Sietske
Voor losser vel zal ik toch echt wat af moeten vallen ;-)
Wat dat betreft schiet van pillen wisselen niet op, m'n hele leven is
elke nieuwe pil slikken (anti-conceptie, anti-depressie maakt niet uit)+5 kilo geweest en helaas lijkt dat nu ook weer zo te werken.
Maar dat mag de pret niet drukken...
Een reactie posten